“We willen dat deze gebeurtenis niet vergeten wordt door Nederland”

“Hoe het nu met me gaat? Dat is moeilijk te zeggen. Je moet door. Het gaat zo automatisch. De pijn van Gino verliezen voelt nog alsof het gisteren gebeurd is.”

Op de avond dat Gino niet thuiskwam ging Naomi met de familie direct zoeken. “De volgende dag plaatste ik een bericht op facebook. Daarin stond: mijn broertje is vermist met daarbij vermeld zijn naam, omgeving en kleding. Mijn telefoonnummer heb ik er ook bij gezet. Mijn telefoon ontplofte. Ik had er niet veel verstand van. Achteraf gezien heel dom. Veel journalisten hebben dan mijn nummer.”

Journalisten namen telefonisch contact op met Naomi. “Nee, ik nam niet altijd op, ook al wilde ik interviews wel graag doen. Hoe meer publiciteit, hoe sneller we Gino zouden vinden…. Zo was mijn gedachte. Ik weet niet meer welke journalisten ik die dag allemaal sprak. We moesten door, door met zoeken.”

Naomi kreeg van het ene op het andere moment een camera in haar gezicht en daarachter twee mensen haar die haar verwachtingsvol  aankeken. “Ik was moe, bang en kon op dat moment niet helder denken. Wat moest ik zeggen? Eigenlijk zat ik nog in een trance. Ik dacht: Gino komt wel terug. Door het interview werd zijn vermissing opeens werkelijkheid. Het werd echt.”

“RTL, SBS6, De Limburger en L1, allemaal stonden die journalisten te azen. Ik voelde me bekneld. Ik dacht nog: geef me een beetje ruimte alsjeblieft! Vooral mijn zus Kelly had er die eerste dag veel last van. Ze klopten op het raam. Er was een journalist die zei enkel van de radio te zijn. Kelly deed de deur open. Ze werd direct gefotografeerd en gefilmd.”

Media-aandacht heeft volgens Naomi voor- en nadelen. “Je krijgt gratis publiciteit. Maar dat achtervolgen, dat was opdringerig.”

De familierechercheur bracht de zussen in contact met woordvoerder Judy van Namens de Familie. “Ik kreeg een Whatsapp bericht van haar. Zij legde uit dat zij ons kon helpen bij het omgaan met journalisten. Vanaf dat moment ontstond er meer rust. Judy werd werd ons aanspreekpunt voor de media. Sommige journalisten, in ieder geval iemand van L1, belde mij af en toe direct. Dat vind ik niet oké.”

“De nacht dat Gino’s lichaam werd gevonden wisten wij ook dat er een verdachte was. Mijn zus wist het eigenlijk al na drie dagen onderbuikgevoel. En toch was er altijd nog hoop, je blijft hoop houden. Na het vinden van Gino moesten we het aan onze moeder vertellen. Ook was het aan ons om  Gino te identificeren. Verschrikkelijk.”

Nadat Gino is gevonden ging de media-aandacht vooral uit naar de dader. “Op Facebook zagen wij een  foto snel rondgaan. Opeens waren er kleren en een step gevonden. Dit vernamen we via nieuwsberichten. Die bereikten ons nog voordat de politie ons informeerde. Dat is irritant. Wij horen het eerst te weten. De journalisten zaten er natuurlijk non-stop bovenop.”

Tijdens de stille tocht wist Naomi dat er veel pers op af zou komen. “Toch was ik gespannen door al die camera’s. Al die aandacht, het blijft vreemd en het went niet. Tegelijkertijd vond ik de media-aandacht ook belangrijk. Het beeld van de stille tocht was mooi.. Zoveel mensen die speciaal voor Gino kwamen, dat was een duwtje in de rug. Het gaf troost. Judy had ook vooraf met de media afspraken gemaakt over afstand houden. Dat is goed gegaan.”

Uit het Algemeen Dagblad: “Zus Kelly van Gino kon haar woede na afloop van de zitting niet bedwingen. ‘Ooit zal ik je hebben, jongen. Al duurt het twintig jaar, maakt niet uit’, schreeuwde ze naar M. terwijl hij weer werd teruggebracht naar zijn cel.”

Naomi weet dat de passage in het AD een dreigende uitspraak is. “Zo voelden wij ons, dat is de waarheid. Mijn zus kwam hierdoor wel negatief in het nieuws. Dit was vooral op sociale media onder reacties van nieuwsartikelen. De publicaties over mijn moeder die toen ook uit de rechtszaal werd verwijderd, dat vind ik niet zo erg. In de rechtszaal zagen wij voor het eerst de dader van dichtbij. Mijn moeder is een kind verloren door hem. Ze werd door drie agenten uit de zaal gehaald. Als wij onze stoel bewogen, dan werd er direct op ons gelet. Alsof wij de daders zijn!”

De eerste media berichten over het overlijden van haar moeder vallen niet goed bij Naomi. “Het ging over zelfmoord, dat klopt niet. Sommige teksten kwamen hard aan, bijvoorbeeld Moeder vermoorde Gino dood. Dat is niet fijn, zonder gevoel opgeschreven. Deze kop kan in mijn ogen anders. Een betere kop zou zijn: De moeder van Gino is overleden.”

Naomi en haar zus hadden twee dagen vóór de zitting we een afspraak met de familierechercheur en de Officier van Justitie om details van de zaak door te nemen. “De berichtgeving hierover vond ik lastig. Deze aangelegenheid was wel erg privé. Aan de andere kant: Nederland mag weten wat de dader heeft gedaan. De details over het misbruik zijn wel heftig om te lezen. Ik wilde Gino beschermen, het gaat wel om mijn broertje.”

Verzoeken voor interviews blijven tot op de dag van vandaag binnenkomen. Dat heeft ook positieve kanten. “Het interview met L1 over een terugblik op 2022 was prettig en zorgvuldig. Ook de uitzending van het programma Voor wie steek jij een kaarsje op van Anita Witzier is voor ons waardevol. Zo blijft Gino in leven. We willen dat deze gebeurtenis niet vergeten wordt door Nederland.”