“Het is goed dat Namens de Familie er is”

“Het een-op-een contact met Naomi en L1 verliep goed, dit was voordat media-adviseur Judy op het Veld van Namens de Familie in beeld kwam. Later heb ik het directe contact opgepakt met Judy. Denk aan updates van de situatie, de zoektocht en interview-afspraken.

Gaandeweg bekroop Moonen het gevoel dat hij als journalist voorzichtig moest zijn toen adviseur Op het Veld nog niet in beeld was. “Beide zussen waren erg geëmotioneerd. Dat sta je voor een afweging die je als journalist moet maken. In de praktijk deed ik dat door eerst de zoekactie centraal te stellen en voornamelijk met de politie te spreken over de voortgang. Ook ben ik voorzichtig met foto’s en namen. Bij rechtbankzaken heeft L1 een standaard werkwijze. Wij hanteren alleen initialen en gebruiken foto’s van onze rechtbanktekenaar. Het viel mij op dat kranten zoals de Limburger onnodige details vermeldden over de verdachte, het leek soms net een CV. Dat vind ik onprofessioneel. Zo sta ik er ook in bij slachtoffers en nabestaanden.”

Bij slachtoffers en nabestaanden hanteert Moonen dezelfde werkwijze als bij verdachten. “Slachtoffers hebben niet voor een situatie gekozen. Er wordt dus niet meer geplaatst dan nodig is. Vandaar is het vanuit de redactie zo geregeld dat de verslaggever op de zaak naast het bericht ook de bijbehorende foto uitkiest bij het bericht. De reden: hij of zij kent de zaak goed. De online redactie checkt en plaatst. Er is wel eens een foto geplaatst van Gino waarna de familie aangaf liever een andere foto van Gino te zien omdat zij deze simpelweg mooier vonden.”

Het contact over aanpassingen verliep ook via Op het Veld. Moonen: “Dat vind ik als journalist prettig. Ik vind het een goede zaak dat NdF in het leven is geroepen. Met de zaak van Nikki Verstappen in de jaren 90’ verliep het contact met de familie rechtstreeks, dat is met NdF nu beter geregeld. Vergeleken met andere media-adviseurs, die soms te veel denken in het belang van de slachtoffers, is Op het Veld bereikbaar en meedenkend.”

Op het Veld wees Moonen er bijvoorbeeld een keer op dat een zitting te veel details details genoemd werden in een artikel. “Ze belde mij op en vertelde dat L1 op detailniveau verder ging dan andere media. Ik zag dat niet zo, al heb ik het wel besproken op de redactie. Wij hebben deze details uiteindelijk laten staan omdat dit feitelijk is gebeurd en wat er die dag in de rechtbank is verteld. Dit was uiteindelijk ook mijn terugkoppeling naar Op het Veld. En ja, in het artikel stonden gruwelijke details, daar was ik me van bewust.”

Bij grote gebeurtenissen, in een liveblog bijvoorbeeld, speelt volgens Moonen hetzelfde. “Daarin worden ook alle details vermeld. De ‘livebloglezers’ lezen het liveblog juist voor die details, dan kunnen wij als journalisten niet achterblijven. Op het Veld had het liever anders gezien in het belang van de familie, al kon ze mijn beargumentering en terugkoppeling vanuit L1 in dit geval wel waarderen.”

Bij koppen is er volgens Moonen ook een dilemma. “De kop is voor journalisten een hulpmiddel om de lezer naar het liveblog te trekken, dat lukt met een catchy kop waarin het duidelijk is waar het overgaat. Als journalist ben je gebonden aan een tiental tekens waardoor de kop soms een beetje te kort door de bocht wordt opgeschreven. Het kan voor journalisten aanlokkelijk zijn om de kop smeuïger te maken om zo minder tekens kwijt te zijn en toch de lezer naar het artikel te trekken. Daarin zie ik een grijs gebied.”

Ook bij beelden is er een grijs gebied. “Wij kopen regelmatig beelden van 112-journalisten uit de regio. Er zullen best situaties zijn geweest waar fotografen over de grens van de familie gaan om foto’s te scoren. Ik vind dat je als fotograaf en/of journalist de privacy van de slachtoffers altijd moet respecteren. Bij de begrafenis van Gino bijvoorbeeld waren journalisten niet aanwezig.”