“Je moet je bescheiden opstellen en je ego thuislaten”

“De gebeurtenis met Gino veroorzaakte zo’n schok in de samenleving dat aandacht hiervoor maatschappelijk relevant is. Niemand kende Gino, iedereen wist wel wie hij was. We waren huiverig om hen in dit programma op te nemen. Dit is zo’n groot, dramatisch en heftig verhaal. We wilden niet meeliften op de sensatie die het heeft gebracht. De kranten publiceerden toen net over de rechtszaak die was begonnen. We vonden dat best ingewikkeld. Moesten we dit wel doen als een zaak zo groot was? Dat is een zorgvuldige afweging geweest, waarom wel en waarom niet?

“Naomi wilde graag laten zien wat voor bijzonder jongetje Gino was. Dat gaf voor ons de doorslag. Daar boden we juist een podium voor. Met de moeder van Gino was het lastig. Die wilde eerst wel en later weer niet meewerken. Kelly wilde ook niet de hoofdpersoon zijn, dat vond ze ingewikkeld. Naomi nam het graag op zich. Zij kan goed praten over wat ze voelt en hoe ze alles heeft ervaren. Wij zagen dat ze er sterk genoeg voor was. Met Kelly alleen hadden we het vanuit zorgvuldigheidsoverwegingen niet gedaan.”

“Ik ben niet betrokken bij de voorbereiding van uitzendingen. Dat doen de redacteuren. Ik spreek de betrokkenen pas bij de uitzending. We maken samen een script met de redactie en regisseurs over de insteek. Ik heb het script in mijn hoofd en ik ken het verhaal. Ik weet wat Naomi aan de regisseur heeft verteld. Ik weet wie Gino is en ik heb de krantenberichten gelezen. Alles onthouden vind ik niet zo belangrijk. Uiteindelijk gaat het om het broertje dat Naomi is kwijtgeraakt op de meest afgrijselijke wijze die je kunt bedenken. Het enige wat ik moet doen is luisteren. Wat wil zij over hem vertellen en waarom.”

Onderweg naar de opname was Witzier vooral bezig met de vraag hoe zij Naomi ging bevragen. “Hoe bied ik haar veiligheid en vertrouwen? Ik deed dat door volop ruimte te geven om haar verhaal te vertellen. Ik was beducht voor de valkuilen sentiment en sensatie. Een valkuil vind ik doorpeuteren naar verdriet of omstandigheden. Ook heb ik geleerd dat ik niet hoef te troosten, dat is niet mijn taak. Je moet je bescheiden opstellen en je ego thuislaten.”

“Na de opname ging Naomi snel weg. Toen we achter haar aangingen omdat we geen afscheid hadden genomen, kwamen we de moeder van Gino en Naomi tegen. We troffen de moeder in een labiele toestand aan. Ze was furieus omdat ze niet bij de opname was betrokken. We besloten om alsnog opnamen van haar te maken. Dat wilde zij, ze eiste dat. Maar we hebben de opnamen niet gebruikt. Puur uit bescherming voor haar en voor de familie. Naomi en Kelly bang waren de schuld te krijgen dat moeder niet bij de opnames werd betrokken. Zo hebben we dat opgelost.”

“Ik was onder de indruk van de wijze waarop Naomi vertelde wie Gino was en wat hij voor iedereen betekende. Het ging over zoveel mooie en vrolijke dingen. Dat kon Naomi heel goed. We wisten wie Gino was, maar we kenden hem niet. Gino echt leren kennen was de insteek. De zussen hadden ons daarvoor foto’s en filmmateriaal gegeven die we konden laten zien in de uitzending. Overigens, eigen gevonden beeldmateriaal gebruiken we nooit zonder toestemming.”

Op de weg terug naar huis hoopte Witzier dat de twee zussen goed voor elkaar bleven zorgen. “Ik vind het fijn te ervaren hoe sterk Naomi is en tegelijkertijd besef ik hoe moeilijk en zwaar het moet zijn. Ik ben minder bezig met hoe het interview gegaan is en meer met hoe het met hen verder moet.”

Het doel van het programma is volgens Witzier heel anders dan het snelle nieuws brengen. “Als ik slachtoffer was, hoe zou ik dan willen dat er over mijn situatie bericht wordt? Die vraag helpt daarbij. Wat is echt nodig om te laten weten, wat is maatschappelijk relevant en wat niet? Het begint met deze vragen. Bewust zijn van een wiebelige balans over wat je wel of niet bericht en of dat ook schadelijk kan zijn.”

Dat geldt ook voor betrokkenheid, hoe ver ga je daarin? Regels maken voor journalisten werkt niet. Twijfel is nuttig, dan ga je vragen stellen. Wij zijn niet op zoek naar emoties, die zijn er toch wel. Focus er niet op, dan wordt het nep. Wees niet bang voor ruimte, licht en humor. Je bent niet alleen maar verdrietig en je bent niet alleen maar slachtoffer.”

Na de uitzending heeft een van de redacteuren gebeld met Naomi. Ze is blij met de uitzending. ‘Een monumentje om te bewaren.’